Driss El Maloumi / MAROKO
Na
to, co rozumiemy pod pojęciem muzyki marokańskiej, składają się dwie duże
tradycje. Jedna z nich przynależy do kultury Berberów, od tysięcy lat zamieszkujących Północną
Afrykę, słynących kiedyś między innymi z handlu solą i złotem. Najstarsze formy
muzyki berberyjskiej można usłyszeć
w górskich wsiach, ukrytych w najdalszych ostępach Atlasu.
Są to wspólnotowe śpiewy polegające na dialogu dwóch chórów ‒ męskiego i żeńskiego ‒ oraz tańce przy towarzyszeniu bębnów obręczowych bendir, fletów nai i klaskania. Druga tradycja, związana z rozpoczętą w VII w. n. e. arabską kolonizacją Maghrebu, obecna jest przede wszystkim w ośrodkach miejskich ‒ Marrakeszu, Rabacie, Casablance czy Agadirze. Przejawia się między innymi w poetyckich formach pieśniowych z akompaniamentem lutni arabskiej zwanej oud lub skrzypiec oraz w pełnym ornamentów śpiewie opartym na orientalnych arabskich skalach.
Driss El Maloumi, marokański mistrz oud, obie z nich uczynił filarami swojej muzycznej drogi, twórczo je rozwijając i subtelnie włączając do nich również elementy jazzu. Muzyka Maloumiego to głównie kompozycje instrumentalne, w których wyszukane tematy melodyczne łączą się z tanecznymi, rytualnymi rytmami Berberów, wygrywanymi na bębnach obręczowych i nigeryjskich instrumentach udu. Nie brakuje w nich też partii wokalnych, nawiązujących zarówno do śpiewów arabskich, jak i berberyjskich. Wszystko to łączy się w ciekawą, intrygującą i wyważoną muzyczną opowieść.
Driss El Maloumi – lutnia arabska, wokal
Lahoucine Baqir ‒ daf, darbuka, wokal
Saïd El Maloumi ‒ daf, zarb, cajón
